conlŏcor - Diatesi passiva
(conlŏco, conlŏcas, conlocavi, conlocatum, conlŏcāre)verbo transitivo I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
conlŏcor
II sing.
conlŏcāris, conlŏcāre
III sing.
conlŏcātur
I plur.
conlŏcāmur
II plur.
conlŏcamĭni
III plur.
conlŏcantur
IMPERFETTO
I sing.
conlŏcābar
II sing.
conlŏcabāris, conlŏcabāre
III sing.
conlŏcabātur
I plur.
conlŏcabāmur
II plur.
conlŏcabamĭni
III plur.
conlŏcabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
conlŏcābor
II sing.
conlŏcabĕris, conlŏcabĕre
III sing.
conlŏcabĭtur
I plur.
conlŏcabĭmur
II plur.
conlŏcabimĭni
III plur.
conlŏcabuntur
PERFETTO
I sing.
conlocatus, –a, –um sum
II sing.
conlocatus, –a, –um es
III sing.
conlocatus, –a, –um est
I plur.
conlocati, –ae, –a sumus
II plur.
conlocati, –ae, –a estis
III plur.
conlocati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
conlocatus, –a, –um eram
II sing.
conlocatus, –a, –um eras
III sing.
conlocatus, –a, –um erat
I plur.
conlocati, –ae, –a eramus
II plur.
conlocati, –ae, –a eratis
III plur.
conlocati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
conlocatus, –a, –um ero
II sing.
conlocatus, –a, –um eris
III sing.
conlocatus, –a, –um erit
I plur.
conlocati, –ae, –a erimus
II plur.
conlocati, –ae, –a eritis
III plur.
conlocati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
conlŏcer
II sing.
conlŏcēris, conlŏcēre
III sing.
conlŏcētur
I plur.
conlŏcēmur
II plur.
conlŏcemĭni
III plur.
conlŏcentur
IMPERFETTO
I sing.
conlŏcārer
II sing.
conlŏcarēris, conlŏcarēre
III sing.
conlŏcarētur
I plur.
conlŏcarēmur
II plur.
conlŏcaremĭni
III plur.
conlŏcarentur
PERFETTO
I sing.
conlocatus, –a, –um sim
II sing.
conlocatus, –a, –um sis
III sing.
conlocatus, –a, –um sit
I plur.
conlocati, –ae, –a simus
II plur.
conlocati, –ae, –a sitis
III plur.
conlocati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
conlocatus, –a, –um essem
II sing.
conlocatus, –a, –um esses
III sing.
conlocatus, –a, –um esset
I plur.
conlocati, –ae, –a essemus
II plur.
conlocati, –ae, –a essetis
III plur.
conlocati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
conlŏcāre
II plur.
conlŏcamĭni
FUTURO
II sing.
conlŏcātor
III sing.
conlŏcātor
II plur.
–
III plur.
conlŏcantor
PARTICIPIO
PERFETTO
conlocatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
conlŏcāri
PERFETTO
Singolare:
conlocatus, –a, –um esse
Plurale:
conlocati, –ae, –a esse
FUTURO
conlocatum esse
GERUNDIVO
conlŏcandus, –a, –um
SUPINO
conlocatu
Vedi la forma attiva di questo lemma
conlŏcor v. tr. I coniug.
---CACHE---
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android