conlŏcŭplēto - Diatesi attiva
(conlŏcŭplēto, conlŏcŭplētas, conlocupletavi, conlocupletatum, conlŏcŭplētāre)verbo transitivo I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA ATTIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
conlŏcŭplēto
II sing.
conlŏcŭplētas
III sing.
conlŏcŭplētat
I plur.
conlŏcŭplētāmus
II plur.
conlŏcŭplētātis
III plur.
conlŏcŭplētant
IMPERFETTO
I sing.
conlŏcŭplētābam
II sing.
conlŏcŭplētābas
III sing.
conlŏcŭplētābat
I plur.
conlŏcŭplētabāmus
II plur.
conlŏcŭplētabātis
III plur.
conlŏcŭplētābant
FUTURO SEMPLICE
I sing.
conlŏcŭplētābo
II sing.
conlŏcŭplētābis
III sing.
conlŏcŭplētābit
I plur.
conlŏcŭplētabĭmus
II plur.
conlŏcŭplētabĭtis
III plur.
conlŏcŭplētābunt
PERFETTO
I sing.
conlocupletavi
II sing.
conlocupletavisti
III sing.
conlocupletavit
I plur.
conlocupletavĭmus
II plur.
conlocupletavistis
III plur.
conlocupletavērunt, conlocupletavēre
PIUCHEPERFETTO
I sing.
conlocupletavĕram
II sing.
conlocupletavĕras
III sing.
conlocupletavĕrat
I plur.
conlocupletaverāmus
II plur.
conlocupletaverātis
III plur.
conlocupletavĕrant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
conlocupletavĕro
II sing.
conlocupletavĕris
III sing.
conlocupletavĕrit
I plur.
conlocupletaverĭmus
II plur.
conlocupletaverĭtis
III plur.
conlocupletavĕrint
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
conlŏcŭplētem
II sing.
conlŏcŭplētes
III sing.
conlŏcŭplētet
I plur.
conlŏcŭplētēmus
II plur.
conlŏcŭplētētis
III plur.
conlŏcŭplētent
IMPERFETTO
I sing.
conlŏcŭplētārem
II sing.
conlŏcŭplētāres
III sing.
conlŏcŭplētāret
I plur.
conlŏcŭplētarēmus
II plur.
conlŏcŭplētarētis
III plur.
conlŏcŭplētārent
PERFETTO
I sing.
conlocupletavĕrim
II sing.
conlocupletavĕris
III sing.
conlocupletavĕrit
I plur.
conlocupletaverĭmus
II plur.
conlocupletaverĭtis
III plur.
conlocupletavĕrint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
conlocupletavissem
II sing.
conlocupletavisses
III sing.
conlocupletavisset
I plur.
conlocupletavissēmus
II plur.
conlocupletavissētis
III plur.
conlocupletavissent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
conlŏcŭplēta
II plur.
conlŏcŭplētāte
FUTURO
II sing.
conlŏcŭplētāto
III sing.
conlŏcŭplētāto
II plur.
conlŏcŭplētatōte
III plur.
conlŏcŭplētanto
PARTICIPIO
PRESENTE
conlŏcŭplētans, –antis
FUTURO
conlocupletatūrūs, –a, –ūm
INFINITO
PRESENTE
conlŏcŭplētāre
PERFETTO
conlocupletavisse
FUTURO
Singolare:
conlocupletatūrūm, –am, –ūm esse
Plurale:
conlocupletatūros, –as, –a esse
GERUNDIO
Genitivo:
conlŏcŭplētandi
Dativo:
conlŏcŭplētando
Accusativo:
ad conlŏcŭplētandum
Ablativo:
conlŏcŭplētando
SUPINO
conlocupletatum
Vedi la forma passiva di questo lemma
conlŏcŭplēto v. tr. I coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android