obpugnor - Diatesi passiva
(obpugno, obpugnas, obpugnavi, obpugnatum, obpugnāre)verbo transitivo I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
obpugnor
II sing.
obpugnāris, obpugnāre
III sing.
obpugnātur
I plur.
obpugnāmur
II plur.
obpugnamĭni
III plur.
obpugnantur
IMPERFETTO
I sing.
obpugnābar
II sing.
obpugnabāris, obpugnabāre
III sing.
obpugnabātur
I plur.
obpugnabāmur
II plur.
obpugnabamĭni
III plur.
obpugnabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
obpugnābor
II sing.
obpugnabĕris, obpugnabĕre
III sing.
obpugnabĭtur
I plur.
obpugnabĭmur
II plur.
obpugnabimĭni
III plur.
obpugnabuntur
PERFETTO
I sing.
obpugnatus, –a, –um sum
II sing.
obpugnatus, –a, –um es
III sing.
obpugnatus, –a, –um est
I plur.
obpugnati, –ae, –a sumus
II plur.
obpugnati, –ae, –a estis
III plur.
obpugnati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
obpugnatus, –a, –um eram
II sing.
obpugnatus, –a, –um eras
III sing.
obpugnatus, –a, –um erat
I plur.
obpugnati, –ae, –a eramus
II plur.
obpugnati, –ae, –a eratis
III plur.
obpugnati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
obpugnatus, –a, –um ero
II sing.
obpugnatus, –a, –um eris
III sing.
obpugnatus, –a, –um erit
I plur.
obpugnati, –ae, –a erimus
II plur.
obpugnati, –ae, –a eritis
III plur.
obpugnati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
obpugner
II sing.
obpugnēris, obpugnēre
III sing.
obpugnētur
I plur.
obpugnēmur
II plur.
obpugnemĭni
III plur.
obpugnentur
IMPERFETTO
I sing.
obpugnārer
II sing.
obpugnarēris, obpugnarēre
III sing.
obpugnarētur
I plur.
obpugnarēmur
II plur.
obpugnaremĭni
III plur.
obpugnarentur
PERFETTO
I sing.
obpugnatus, –a, –um sim
II sing.
obpugnatus, –a, –um sis
III sing.
obpugnatus, –a, –um sit
I plur.
obpugnati, –ae, –a simus
II plur.
obpugnati, –ae, –a sitis
III plur.
obpugnati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
obpugnatus, –a, –um essem
II sing.
obpugnatus, –a, –um esses
III sing.
obpugnatus, –a, –um esset
I plur.
obpugnati, –ae, –a essemus
II plur.
obpugnati, –ae, –a essetis
III plur.
obpugnati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
obpugnāre
II plur.
obpugnamĭni
FUTURO
II sing.
obpugnātor
III sing.
obpugnātor
II plur.
–
III plur.
obpugnantor
PARTICIPIO
PERFETTO
obpugnatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
obpugnāri
PERFETTO
Singolare:
obpugnatus, –a, –um esse
Plurale:
obpugnati, –ae, –a esse
FUTURO
obpugnatum esse
GERUNDIVO
obpugnandus, –a, –um
SUPINO
obpugnatu
Vedi la forma attiva di questo lemma
obpugnor v. tr. I coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android