dēpugnor - Diatesi passiva
(dēpugno, dēpugnas, depugnavi, depugnatum, dēpugnāre)verbo transitivo e intransitivo I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
dēpugnor
II sing.
dēpugnāris, dēpugnāre
III sing.
dēpugnātur
I plur.
dēpugnāmur
II plur.
dēpugnamĭni
III plur.
dēpugnantur
IMPERFETTO
I sing.
dēpugnābar
II sing.
dēpugnabāris, dēpugnabāre
III sing.
dēpugnabātur
I plur.
dēpugnabāmur
II plur.
dēpugnabamĭni
III plur.
dēpugnabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
dēpugnābor
II sing.
dēpugnabĕris, dēpugnabĕre
III sing.
dēpugnabĭtur
I plur.
dēpugnabĭmur
II plur.
dēpugnabimĭni
III plur.
dēpugnabuntur
PERFETTO
I sing.
depugnatus, –a, –um sum
II sing.
depugnatus, –a, –um es
III sing.
depugnatus, –a, –um est
I plur.
depugnati, –ae, –a sumus
II plur.
depugnati, –ae, –a estis
III plur.
depugnati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
depugnatus, –a, –um eram
II sing.
depugnatus, –a, –um eras
III sing.
depugnatus, –a, –um erat
I plur.
depugnati, –ae, –a eramus
II plur.
depugnati, –ae, –a eratis
III plur.
depugnati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
depugnatus, –a, –um ero
II sing.
depugnatus, –a, –um eris
III sing.
depugnatus, –a, –um erit
I plur.
depugnati, –ae, –a erimus
II plur.
depugnati, –ae, –a eritis
III plur.
depugnati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
dēpugner
II sing.
dēpugnēris, dēpugnēre
III sing.
dēpugnētur
I plur.
dēpugnēmur
II plur.
dēpugnemĭni
III plur.
dēpugnentur
IMPERFETTO
I sing.
dēpugnārer
II sing.
dēpugnarēris, dēpugnarēre
III sing.
dēpugnarētur
I plur.
dēpugnarēmur
II plur.
dēpugnaremĭni
III plur.
dēpugnarentur
PERFETTO
I sing.
depugnatus, –a, –um sim
II sing.
depugnatus, –a, –um sis
III sing.
depugnatus, –a, –um sit
I plur.
depugnati, –ae, –a simus
II plur.
depugnati, –ae, –a sitis
III plur.
depugnati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
depugnatus, –a, –um essem
II sing.
depugnatus, –a, –um esses
III sing.
depugnatus, –a, –um esset
I plur.
depugnati, –ae, –a essemus
II plur.
depugnati, –ae, –a essetis
III plur.
depugnati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
dēpugnāre
II plur.
dēpugnamĭni
FUTURO
II sing.
dēpugnātor
III sing.
dēpugnātor
II plur.
–
III plur.
dēpugnantor
PARTICIPIO
PERFETTO
depugnatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
dēpugnāri
PERFETTO
Singolare:
depugnatus, –a, –um esse
Plurale:
depugnati, –ae, –a esse
FUTURO
depugnatum esse
GERUNDIVO
dēpugnandus, –a, –um
SUPINO
depugnatu
Vedi la forma attiva di questo lemma
dēpugnor v. tr. e intr. I coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android