dēclāmor - Diatesi passiva
(dēclāmo, dēclāmas, declamavi, declamatum, dēclāmāre)verbo transitivo e intransitivo I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
dēclāmor
II sing.
dēclāmāris, dēclāmāre
III sing.
dēclāmātur
I plur.
dēclāmāmur
II plur.
dēclāmamĭni
III plur.
dēclāmantur
IMPERFETTO
I sing.
dēclāmābar
II sing.
dēclāmabāris, dēclāmabāre
III sing.
dēclāmabātur
I plur.
dēclāmabāmur
II plur.
dēclāmabamĭni
III plur.
dēclāmabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
dēclāmābor
II sing.
dēclāmabĕris, dēclāmabĕre
III sing.
dēclāmabĭtur
I plur.
dēclāmabĭmur
II plur.
dēclāmabimĭni
III plur.
dēclāmabuntur
PERFETTO
I sing.
declamatus, –a, –um sum
II sing.
declamatus, –a, –um es
III sing.
declamatus, –a, –um est
I plur.
declamati, –ae, –a sumus
II plur.
declamati, –ae, –a estis
III plur.
declamati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
declamatus, –a, –um eram
II sing.
declamatus, –a, –um eras
III sing.
declamatus, –a, –um erat
I plur.
declamati, –ae, –a eramus
II plur.
declamati, –ae, –a eratis
III plur.
declamati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
declamatus, –a, –um ero
II sing.
declamatus, –a, –um eris
III sing.
declamatus, –a, –um erit
I plur.
declamati, –ae, –a erimus
II plur.
declamati, –ae, –a eritis
III plur.
declamati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
dēclāmer
II sing.
dēclāmēris, dēclāmēre
III sing.
dēclāmētur
I plur.
dēclāmēmur
II plur.
dēclāmemĭni
III plur.
dēclāmentur
IMPERFETTO
I sing.
dēclāmārer
II sing.
dēclāmarēris, dēclāmarēre
III sing.
dēclāmarētur
I plur.
dēclāmarēmur
II plur.
dēclāmaremĭni
III plur.
dēclāmarentur
PERFETTO
I sing.
declamatus, –a, –um sim
II sing.
declamatus, –a, –um sis
III sing.
declamatus, –a, –um sit
I plur.
declamati, –ae, –a simus
II plur.
declamati, –ae, –a sitis
III plur.
declamati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
declamatus, –a, –um essem
II sing.
declamatus, –a, –um esses
III sing.
declamatus, –a, –um esset
I plur.
declamati, –ae, –a essemus
II plur.
declamati, –ae, –a essetis
III plur.
declamati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
dēclāmāre
II plur.
dēclāmamĭni
FUTURO
II sing.
dēclāmātor
III sing.
dēclāmātor
II plur.
–
III plur.
dēclāmantor
PARTICIPIO
PERFETTO
declamatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
dēclāmāri
PERFETTO
Singolare:
declamatus, –a, –um esse
Plurale:
declamati, –ae, –a esse
FUTURO
declamatum esse
GERUNDIVO
dēclāmandus, –a, –um
SUPINO
declamatu
Vedi la forma attiva di questo lemma
dēclāmor v. tr. e intr. I coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android