ōmĭnor - Diatesi attiva
(ōmĭnor, ōmĭnāris, ominatus sum, ōmĭnāri)verbo transitivo deponente I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA DEPONENTE:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
ōmĭnor
II sing.
ōmĭnāris, ōmĭnāre
III sing.
ōmĭnātur
I plur.
ōmĭnāmur
II plur.
ōmĭnamĭni
III plur.
ōmĭnantur
IMPERFETTO
I sing.
ōmĭnābar
II sing.
ōmĭnabāris, ōmĭnabāre
III sing.
ōmĭnabātur
I plur.
ōmĭnabāmur
II plur.
ōmĭnabamĭni
III plur.
ōmĭnabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
ōmĭnābor
II sing.
ōmĭnabĕris, ōmĭnabĕre
III sing.
ōmĭnabĭtur
I plur.
ōmĭnabĭmur
II plur.
ōmĭnabimĭni
III plur.
ōmĭnabuntur
PERFETTO
I sing.
ominatus, –a, –um sum
II sing.
ominatus, –a, –um es
III sing.
ominatus, –a, –um est
I plur.
ominati, –ae, –a sumus
II plur.
ominati, –ae, –a estis
III plur.
ominati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
ominatus, –a, –um eram
II sing.
ominatus, –a, –um eras
III sing.
ominatus, –a, –um erat
I plur.
ominati, –ae, –a eramus
II plur.
ominati, –ae, –a eratis
III plur.
ominati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
ominatus, –a, –um ero
II sing.
ominatus, –a, –um eris
III sing.
ominatus, –a, –um erit
I plur.
ominati, –ae, –a erimus
II plur.
ominati, –ae, –a eritis
III plur.
ominati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
ōmĭner
II sing.
ōmĭnēris, ōmĭnēre
III sing.
ōmĭnētur
I plur.
ōmĭnēmur
II plur.
ōmĭnemĭni
III plur.
ōmĭnentur
IMPERFETTO
I sing.
ōmĭnārer
II sing.
ōmĭnarēris, ōmĭnarēre
III sing.
ōmĭnarētur
I plur.
ōmĭnarēmur
II plur.
ōmĭnaremĭni
III plur.
ōmĭnarentur
PERFETTO
I sing.
ominatus, –a, –um sim
II sing.
ominatus, –a, –um sis
III sing.
ominatus, –a, –um sit
I plur.
ominati, –ae, –a simus
II plur.
ominati, –ae, –a sitis
III plur.
ominati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
ominatus, –a, –um essem
II sing.
ominatus, –a, –um esses
III sing.
ominatus, –a, –um esset
I plur.
ominati, –ae, –a essemus
II plur.
ominati, –ae, –a essetis
III plur.
ominati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
ōmĭnāre
II plur.
ōmĭnamĭni
FUTURO
II sing.
ōmĭnātor
III sing.
ōmĭnātor
II plur.
–
III plur.
ōmĭnantor
INFINITO
PRESENTE
ōmĭnāri
PERFETTO
Singolare:
ominatus, –a, –um esse
Plurale:
ominati, –ae, –a esse
FUTURO
Singolare:
ominatūrūm, –am, –ūm esse
Plurale:
ominatūros, –as, –a esse
PARTICIPIO
PRESENTE
ōmĭnans, –antis
FUTURO
ominatūrūs, –a, –ūm
SUPINO
Attivo:
ominatum
Passivo:
ominatu
GERUNDIO
Genitivo:
ōmĭnandi
Dativo:
ōmĭnando
Accusativo:
ōmĭnandum
Ablativo:
ōmĭnando
GERUNDIVO
ōmĭnandus, –a, –um
ōmĭnor v. tr. dep. I coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android