obfirmor - Diatesi passiva

(obfirmo, obfirmas, obfirmavi, obfirmatum, obfirmāre)

verbo transitivo e intransitivo I coniugazione

Vedi la traduzione di questo lemma



FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
obfirmor
II sing.
obfirmāris, obfirmāre
III sing.
obfirmātur
I plur.
obfirmāmur
II plur.
obfirmamĭni
III plur.
obfirmantur
IMPERFETTO
I sing.
obfirmābar
II sing.
obfirmabāris, obfirmabāre
III sing.
obfirmabātur
I plur.
obfirmabāmur
II plur.
obfirmabamĭni
III plur.
obfirmabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
obfirmābor
II sing.
obfirmabĕris, obfirmabĕre
III sing.
obfirmabĭtur
I plur.
obfirmabĭmur
II plur.
obfirmabimĭni
III plur.
obfirmabuntur
PERFETTO
I sing.
obfirmatus, –a, –um sum
II sing.
obfirmatus, –a, –um es
III sing.
obfirmatus, –a, –um est
I plur.
obfirmati, –ae, –a sumus
II plur.
obfirmati, –ae, –a estis
III plur.
obfirmati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
obfirmatus, –a, –um eram
II sing.
obfirmatus, –a, –um eras
III sing.
obfirmatus, –a, –um erat
I plur.
obfirmati, –ae, –a eramus
II plur.
obfirmati, –ae, –a eratis
III plur.
obfirmati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
obfirmatus, –a, –um ero
II sing.
obfirmatus, –a, –um eris
III sing.
obfirmatus, –a, –um erit
I plur.
obfirmati, –ae, –a erimus
II plur.
obfirmati, –ae, –a eritis
III plur.
obfirmati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
obfirmer
II sing.
obfirmēris, obfirmēre
III sing.
obfirmētur
I plur.
obfirmēmur
II plur.
obfirmemĭni
III plur.
obfirmentur
IMPERFETTO
I sing.
obfirmārer
II sing.
obfirmarēris, obfirmarēre
III sing.
obfirmarētur
I plur.
obfirmarēmur
II plur.
obfirmaremĭni
III plur.
obfirmarentur
PERFETTO
I sing.
obfirmatus, –a, –um sim
II sing.
obfirmatus, –a, –um sis
III sing.
obfirmatus, –a, –um sit
I plur.
obfirmati, –ae, –a simus
II plur.
obfirmati, –ae, –a sitis
III plur.
obfirmati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
obfirmatus, –a, –um essem
II sing.
obfirmatus, –a, –um esses
III sing.
obfirmatus, –a, –um esset
I plur.
obfirmati, –ae, –a essemus
II plur.
obfirmati, –ae, –a essetis
III plur.
obfirmati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
obfirmāre
II plur.
obfirmamĭni
FUTURO
II sing.
obfirmātor
III sing.
obfirmātor
II plur.
III plur.
obfirmantor
PARTICIPIO
PERFETTO
obfirmatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
obfirmāri
PERFETTO
Singolare:
obfirmatus, –a, –um esse
Plurale:
obfirmati, –ae, –a esse
FUTURO
obfirmatum esse
GERUNDIVO
obfirmandus, –a, –um
SUPINO
obfirmatu

Vedi la forma attiva di questo lemma




Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z



{{ID:OBFIRMOR100}}
---CACHE---