Donazione

iustĭfĭcor - Diatesi passiva

(iustĭfĭco, iustĭfĭcas, iustificavi, iustificatum, iustĭfĭcāre)

verbo transitivo I coniugazione

Vedi la traduzione di questo lemma



FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
iustĭfĭcor
II sing.
iustĭfĭcāris, iustĭfĭcāre
III sing.
iustĭfĭcātur
I plur.
iustĭfĭcāmur
II plur.
iustĭfĭcamĭni
III plur.
iustĭfĭcantur
IMPERFETTO
I sing.
iustĭfĭcābar
II sing.
iustĭfĭcabāris, iustĭfĭcabāre
III sing.
iustĭfĭcabātur
I plur.
iustĭfĭcabāmur
II plur.
iustĭfĭcabamĭni
III plur.
iustĭfĭcabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
iustĭfĭcābor
II sing.
iustĭfĭcabĕris, iustĭfĭcabĕre
III sing.
iustĭfĭcabĭtur
I plur.
iustĭfĭcabĭmur
II plur.
iustĭfĭcabimĭni
III plur.
iustĭfĭcabuntur
PERFETTO
I sing.
iustificatus, –a, –um sum
II sing.
iustificatus, –a, –um es
III sing.
iustificatus, –a, –um est
I plur.
iustificati, –ae, –a sumus
II plur.
iustificati, –ae, –a estis
III plur.
iustificati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
iustificatus, –a, –um eram
II sing.
iustificatus, –a, –um eras
III sing.
iustificatus, –a, –um erat
I plur.
iustificati, –ae, –a eramus
II plur.
iustificati, –ae, –a eratis
III plur.
iustificati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
iustificatus, –a, –um ero
II sing.
iustificatus, –a, –um eris
III sing.
iustificatus, –a, –um erit
I plur.
iustificati, –ae, –a erimus
II plur.
iustificati, –ae, –a eritis
III plur.
iustificati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
iustĭfĭcer
II sing.
iustĭfĭcēris, iustĭfĭcēre
III sing.
iustĭfĭcētur
I plur.
iustĭfĭcēmur
II plur.
iustĭfĭcemĭni
III plur.
iustĭfĭcentur
IMPERFETTO
I sing.
iustĭfĭcārer
II sing.
iustĭfĭcarēris, iustĭfĭcarēre
III sing.
iustĭfĭcarētur
I plur.
iustĭfĭcarēmur
II plur.
iustĭfĭcaremĭni
III plur.
iustĭfĭcarentur
PERFETTO
I sing.
iustificatus, –a, –um sim
II sing.
iustificatus, –a, –um sis
III sing.
iustificatus, –a, –um sit
I plur.
iustificati, –ae, –a simus
II plur.
iustificati, –ae, –a sitis
III plur.
iustificati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
iustificatus, –a, –um essem
II sing.
iustificatus, –a, –um esses
III sing.
iustificatus, –a, –um esset
I plur.
iustificati, –ae, –a essemus
II plur.
iustificati, –ae, –a essetis
III plur.
iustificati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
iustĭfĭcāre
II plur.
iustĭfĭcamĭni
FUTURO
II sing.
iustĭfĭcātor
III sing.
iustĭfĭcātor
II plur.
–
III plur.
iustĭfĭcantor
PARTICIPIO
PERFETTO
iustificatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
iustĭfĭcāri
PERFETTO
Singolare:
iustificatus, –a, –um esse
Plurale:
iustificati, –ae, –a esse
FUTURO
iustificatum esse
GERUNDIVO
iustĭfĭcandus, –a, –um
SUPINO
iustificatu

Vedi la forma attiva di questo lemma

‹ iustĭfĭco
iustĭfĭcus ›

Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z
iustĭfĭcātrix sost. femm. III decl.
iustificatūrūs agg. part. fut.
iustĭfĭcātus agg. part. perf. I cl.
iustificatus agg. inf. perf.
iustĭfĭco v. tr. I coniug.
iustĭfĭcor v. tr. I coniug.
iustĭfĭcus agg. I cl.
Iustīnus sost. masch. II decl.
iustĭtĭa sost. femm. I decl.
iustĭtĭum Sost. nt. II decl.
iustum Sost. nt. II decl.
iustus agg. I cl.
Iūturna sost. femm. I decl.
Iūturnālĭa Sost. nt. pl. III decl.
iutūrūs agg. part. fut.
iutus agg. part. perf. I cl.
iutus agg. inf. perf.
iŭvāmĕn Sost. nt. III decl.
iŭvāmentum Sost. nt. II decl.
iŭvans agg. part. pres. II cl.
{{ID:IUSTIFICOR100}}
---CACHE---
Olivetti Media Communication
I nostri siti
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android