Donazione

iustĭfĭco - Diatesi attiva

(iustĭfĭco, iustĭfĭcas, iustificavi, iustificatum, iustĭfĭcāre)

verbo transitivo I coniugazione

Vedi la traduzione di questo lemma



FORMA ATTIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
iustĭfĭco
II sing.
iustĭfĭcas
III sing.
iustĭfĭcat
I plur.
iustĭfĭcāmus
II plur.
iustĭfĭcātis
III plur.
iustĭfĭcant
IMPERFETTO
I sing.
iustĭfĭcābam
II sing.
iustĭfĭcābas
III sing.
iustĭfĭcābat
I plur.
iustĭfĭcabāmus
II plur.
iustĭfĭcabātis
III plur.
iustĭfĭcābant
FUTURO SEMPLICE
I sing.
iustĭfĭcābo
II sing.
iustĭfĭcābis
III sing.
iustĭfĭcābit
I plur.
iustĭfĭcabĭmus
II plur.
iustĭfĭcabĭtis
III plur.
iustĭfĭcābunt
PERFETTO
I sing.
iustificavi
II sing.
iustificavisti
III sing.
iustificavit
I plur.
iustificavĭmus
II plur.
iustificavistis
III plur.
iustificavērunt, iustificavēre
PIUCHEPERFETTO
I sing.
iustificavĕram
II sing.
iustificavĕras
III sing.
iustificavĕrat
I plur.
iustificaverāmus
II plur.
iustificaverātis
III plur.
iustificavĕrant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
iustificavĕro
II sing.
iustificavĕris
III sing.
iustificavĕrit
I plur.
iustificaverĭmus
II plur.
iustificaverĭtis
III plur.
iustificavĕrint
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
iustĭfĭcem
II sing.
iustĭfĭces
III sing.
iustĭfĭcet
I plur.
iustĭfĭcēmus
II plur.
iustĭfĭcētis
III plur.
iustĭfĭcent
IMPERFETTO
I sing.
iustĭfĭcārem
II sing.
iustĭfĭcāres
III sing.
iustĭfĭcāret
I plur.
iustĭfĭcarēmus
II plur.
iustĭfĭcarētis
III plur.
iustĭfĭcārent
PERFETTO
I sing.
iustificavĕrim
II sing.
iustificavĕris
III sing.
iustificavĕrit
I plur.
iustificaverĭmus
II plur.
iustificaverĭtis
III plur.
iustificavĕrint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
iustificavissem
II sing.
iustificavisses
III sing.
iustificavisset
I plur.
iustificavissēmus
II plur.
iustificavissētis
III plur.
iustificavissent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
iustĭfĭca
II plur.
iustĭfĭcāte
FUTURO
II sing.
iustĭfĭcāto
III sing.
iustĭfĭcāto
II plur.
iustĭfĭcatōte
III plur.
iustĭfĭcanto
PARTICIPIO
PRESENTE
iustĭfĭcans, –antis
FUTURO
iustificatūrūs, –a, –ūm
INFINITO
PRESENTE
iustĭfĭcāre
PERFETTO
iustificavisse
FUTURO
Singolare:
iustificatūrūm, –am, –ūm esse
Plurale:
iustificatūros, –as, –a esse
GERUNDIO
Genitivo:
iustĭfĭcandi
Dativo:
iustĭfĭcando
Accusativo:
ad iustĭfĭcandum
Ablativo:
iustĭfĭcando
SUPINO
iustificatum

Vedi la forma passiva di questo lemma

‹ iustificatus
iustĭfĭcor ›

Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z
iustĭfĭcātŏr sost. masch. III decl.
iustĭfĭcātrix sost. femm. III decl.
iustificatūrūs agg. part. fut.
iustĭfĭcātus agg. part. perf. I cl.
iustificatus agg. inf. perf.
iustĭfĭco v. tr. I coniug.
iustĭfĭcor v. tr. I coniug.
iustĭfĭcus agg. I cl.
Iustīnus sost. masch. II decl.
iustĭtĭa sost. femm. I decl.
iustĭtĭum Sost. nt. II decl.
iustum Sost. nt. II decl.
iustus agg. I cl.
Iūturna sost. femm. I decl.
Iūturnālĭa Sost. nt. pl. III decl.
iutūrūs agg. part. fut.
iutus agg. part. perf. I cl.
iutus agg. inf. perf.
iŭvāmĕn Sost. nt. III decl.
iŭvāmentum Sost. nt. II decl.
{{ID:IUSTIFICO100}}
---CACHE---
Olivetti Media Communication
I nostri siti
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android