interrumpor - Diatesi passiva
(interrumpo, interrumpis, interrupi, interruptum, interrumpĕre)verbo transitivo III coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
interrumpor
II sing.
interrumpĕris, interrumpĕre
III sing.
interrumpĭtur
I plur.
interrumpĭmur
II plur.
interrumpimĭni
III plur.
interrumpuntur
IMPERFETTO
I sing.
interrumpēbar
II sing.
interrumpebāris, interrumpebāre
III sing.
interrumpebātur
I plur.
interrumpebāmur
II plur.
interrumpebamĭni
III plur.
interrumpebantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
interrumpar
II sing.
interrumpēris, interrumpēre
III sing.
interrumpētur
I plur.
interrumpēmur
II plur.
interrumpemĭni
III plur.
interrumpentur
PERFETTO
I sing.
interruptus, –a, –um sum
II sing.
interruptus, –a, –um es
III sing.
interruptus, –a, –um est
I plur.
interrupti, –ae, –a sumus
II plur.
interrupti, –ae, –a estis
III plur.
interrupti, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
interruptus, –a, –um eram
II sing.
interruptus, –a, –um eras
III sing.
interruptus, –a, –um erat
I plur.
interrupti, –ae, –a eramus
II plur.
interrupti, –ae, –a eratis
III plur.
interrupti, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
interruptus, –a, –um ero
II sing.
interruptus, –a, –um eris
III sing.
interruptus, –a, –um erit
I plur.
interrupti, –ae, –a erimus
II plur.
interrupti, –ae, –a eritis
III plur.
interrupti, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
interrumpar
II sing.
interrumpāris, interrumpāre
III sing.
interrumpātur
I plur.
interrumpāmur
II plur.
interrumpamĭni
III plur.
interrumpantur
IMPERFETTO
I sing.
interrumpĕrer
II sing.
interrumperēris, interrumperēre
III sing.
interrumperētur
I plur.
interrumperēmur
II plur.
interrumperemĭni
III plur.
interrumperentur
PERFETTO
I sing.
interruptus, –a, –um sim
II sing.
interruptus, –a, –um sis
III sing.
interruptus, –a, –um sit
I plur.
interrupti, –ae, –a simus
II plur.
interrupti, –ae, –a sitis
III plur.
interrupti, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
interruptus, –a, –um essem
II sing.
interruptus, –a, –um esses
III sing.
interruptus, –a, –um esset
I plur.
interrupti, –ae, –a essemus
II plur.
interrupti, –ae, –a essetis
III plur.
interrupti, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
interrumpĕre
II plur.
interrumpimĭni
FUTURO
II sing.
interrumpĭtor
III sing.
interrumpĭtor
II plur.
–
III plur.
interrumpuntor
PARTICIPIO
PERFETTO
interruptus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
interrumpi
PERFETTO
Singolare:
interruptus, –a, –um esse
Plurale:
interrupti, –ae, –a esse
FUTURO
interruptum esse
GERUNDIVO
interrumpendus, –a, –um
SUPINO
interruptu
Vedi la forma attiva di questo lemma
interrumpor v. tr. III coniug.
---CACHE---
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android