Donazione

imporcĭor - Diatesi passiva

(imporcĭo, imporcis, imporcii, imporcitum, imporcīre)

verbo transitivo IV coniugazione

Vedi la traduzione di questo lemma



FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
imporcĭor
II sing.
imporcīris, imporcīre
III sing.
imporcītur
I plur.
imporcīmur
II plur.
imporcimĭni
III plur.
imporciuntur
IMPERFETTO
I sing.
imporciēbar
II sing.
imporciebāris, imporciebāre
III sing.
imporciebātur
I plur.
imporciebāmur
II plur.
imporciebamĭni
III plur.
imporciebantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
imporcĭar
II sing.
imporciēris, imporciēre
III sing.
imporciētur
I plur.
imporciēmur
II plur.
imporciemĭni
III plur.
imporcientur
PERFETTO
I sing.
imporcitus, –a, –um sum
II sing.
imporcitus, –a, –um es
III sing.
imporcitus, –a, –um est
I plur.
imporciti, –ae, –a sumus
II plur.
imporciti, –ae, –a estis
III plur.
imporciti, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
imporcitus, –a, –um eram
II sing.
imporcitus, –a, –um eras
III sing.
imporcitus, –a, –um erat
I plur.
imporciti, –ae, –a eramus
II plur.
imporciti, –ae, –a eratis
III plur.
imporciti, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
imporcitus, –a, –um ero
II sing.
imporcitus, –a, –um eris
III sing.
imporcitus, –a, –um erit
I plur.
imporciti, –ae, –a erimus
II plur.
imporciti, –ae, –a eritis
III plur.
imporciti, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
imporcĭar
II sing.
imporciāris, imporciāre
III sing.
imporciātur
I plur.
imporciāmur
II plur.
imporciamĭni
III plur.
imporciantur
IMPERFETTO
I sing.
imporcīrer
II sing.
imporcirēris, imporciirēre
III sing.
imporcirētur
I plur.
imporcirēmur
II plur.
imporcirēmini
III plur.
imporcirentur
PERFETTO
I sing.
imporcitus, –a, –um sim
II sing.
imporcitus, –a, –um sis
III sing.
imporcitus, –a, –um sit
I plur.
imporciti, –ae, –a simus
II plur.
imporciti, –ae, –a sitis
III plur.
imporciti, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
imporcitus, –a, –um essem
II sing.
imporcitus, –a, –um esses
III sing.
imporcitus, –a, –um esset
I plur.
imporciti, –ae, –a essemus
II plur.
imporciti, –ae, –a essetis
III plur.
imporciti, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
imporcīre
II plur.
imporcimĭni
FUTURO
II sing.
imporcītor
III sing.
imporcītor
II plur.
–
III plur.
imporciuntor
PARTICIPIO
PERFETTO
imporcitus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
imporcīri
PERFETTO
Singolare:
imporcitus, –a, –um esse
Plurale:
imporciti, –ae, –a esse
FUTURO
imporcitum esse
GERUNDIVO
imporciendus, –a, –um
SUPINO
imporcitu

Vedi la forma attiva di questo lemma

‹ imporcĭo
imporcitūrūs ›

Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z
impōnens agg. part. pres. II cl.
impōno v. tr. e intr. III coniug.
impōnor v. tr. e intr. III coniug.
imporciens agg. part. pres. II cl.
imporcĭo v. tr. IV coniug.
imporcĭor v. tr. IV coniug.
imporcitūrūs agg. part. fut.
imporcitus agg. part. perf. I cl.
imporcitus agg. inf. perf.
importābĭlis agg. II cl.
importans agg. part. pres. II cl.
importātīcĭus agg. I cl.
importatūrūs agg. part. fut.
importatus agg. part. perf. I cl.
importatus agg. inf. perf.
importo v. tr. I coniug.
importor v. tr. I coniug.
importūnē avv.
importūnĭtās sost. femm. III decl.
importūnus agg. I cl.
{{ID:IMPORCIOR100}}
---CACHE---
Olivetti Media Communication
I nostri siti
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android