dēdignor - Diatesi attiva
(dēdignor, dēdignāris, dedignatus sum, dēdignāri)verbo transitivo deponente I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA DEPONENTE:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
dēdignor
II sing.
dēdignāris, dēdignāre
III sing.
dēdignātur
I plur.
dēdignāmur
II plur.
dēdignamĭni
III plur.
dēdignantur
IMPERFETTO
I sing.
dēdignābar
II sing.
dēdignabāris, dēdignabāre
III sing.
dēdignabātur
I plur.
dēdignabāmur
II plur.
dēdignabamĭni
III plur.
dēdignabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
dēdignābor
II sing.
dēdignabĕris, dēdignabĕre
III sing.
dēdignabĭtur
I plur.
dēdignabĭmur
II plur.
dēdignabimĭni
III plur.
dēdignabuntur
PERFETTO
I sing.
dedignatus, –a, –um sum
II sing.
dedignatus, –a, –um es
III sing.
dedignatus, –a, –um est
I plur.
dedignati, –ae, –a sumus
II plur.
dedignati, –ae, –a estis
III plur.
dedignati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
dedignatus, –a, –um eram
II sing.
dedignatus, –a, –um eras
III sing.
dedignatus, –a, –um erat
I plur.
dedignati, –ae, –a eramus
II plur.
dedignati, –ae, –a eratis
III plur.
dedignati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
dedignatus, –a, –um ero
II sing.
dedignatus, –a, –um eris
III sing.
dedignatus, –a, –um erit
I plur.
dedignati, –ae, –a erimus
II plur.
dedignati, –ae, –a eritis
III plur.
dedignati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
dēdigner
II sing.
dēdignēris, dēdignēre
III sing.
dēdignētur
I plur.
dēdignēmur
II plur.
dēdignemĭni
III plur.
dēdignentur
IMPERFETTO
I sing.
dēdignārer
II sing.
dēdignarēris, dēdignarēre
III sing.
dēdignarētur
I plur.
dēdignarēmur
II plur.
dēdignaremĭni
III plur.
dēdignarentur
PERFETTO
I sing.
dedignatus, –a, –um sim
II sing.
dedignatus, –a, –um sis
III sing.
dedignatus, –a, –um sit
I plur.
dedignati, –ae, –a simus
II plur.
dedignati, –ae, –a sitis
III plur.
dedignati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
dedignatus, –a, –um essem
II sing.
dedignatus, –a, –um esses
III sing.
dedignatus, –a, –um esset
I plur.
dedignati, –ae, –a essemus
II plur.
dedignati, –ae, –a essetis
III plur.
dedignati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
dēdignāre
II plur.
dēdignamĭni
FUTURO
II sing.
dēdignātor
III sing.
dēdignātor
II plur.
–
III plur.
dēdignantor
INFINITO
PRESENTE
dēdignāri
PERFETTO
Singolare:
dedignatus, –a, –um esse
Plurale:
dedignati, –ae, –a esse
FUTURO
Singolare:
dedignatūrūm, –am, –ūm esse
Plurale:
dedignatūros, –as, –a esse
PARTICIPIO
PRESENTE
dēdignans, –antis
FUTURO
dedignatūrūs, –a, –ūm
SUPINO
Attivo:
dedignatum
Passivo:
dedignatu
GERUNDIO
Genitivo:
dēdignandi
Dativo:
dēdignando
Accusativo:
dēdignandum
Ablativo:
dēdignando
GERUNDIVO
dēdignandus, –a, –um
dēdignor v. tr. dep. I coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android