mūnĕror - Diatesi attiva
(mūnĕror, mūnĕrāris, muneratus sum, mūnĕrāri)verbo transitivo deponente I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA DEPONENTE:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
mūnĕror
II sing.
mūnĕrāris, mūnĕrāre
III sing.
mūnĕrātur
I plur.
mūnĕrāmur
II plur.
mūnĕramĭni
III plur.
mūnĕrantur
IMPERFETTO
I sing.
mūnĕrābar
II sing.
mūnĕrabāris, mūnĕrabāre
III sing.
mūnĕrabātur
I plur.
mūnĕrabāmur
II plur.
mūnĕrabamĭni
III plur.
mūnĕrabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
mūnĕrābor
II sing.
mūnĕrabĕris, mūnĕrabĕre
III sing.
mūnĕrabĭtur
I plur.
mūnĕrabĭmur
II plur.
mūnĕrabimĭni
III plur.
mūnĕrabuntur
PERFETTO
I sing.
muneratus, –a, –um sum
II sing.
muneratus, –a, –um es
III sing.
muneratus, –a, –um est
I plur.
munerati, –ae, –a sumus
II plur.
munerati, –ae, –a estis
III plur.
munerati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
muneratus, –a, –um eram
II sing.
muneratus, –a, –um eras
III sing.
muneratus, –a, –um erat
I plur.
munerati, –ae, –a eramus
II plur.
munerati, –ae, –a eratis
III plur.
munerati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
muneratus, –a, –um ero
II sing.
muneratus, –a, –um eris
III sing.
muneratus, –a, –um erit
I plur.
munerati, –ae, –a erimus
II plur.
munerati, –ae, –a eritis
III plur.
munerati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
mūnĕrer
II sing.
mūnĕrēris, mūnĕrēre
III sing.
mūnĕrētur
I plur.
mūnĕrēmur
II plur.
mūnĕremĭni
III plur.
mūnĕrentur
IMPERFETTO
I sing.
mūnĕrārer
II sing.
mūnĕrarēris, mūnĕrarēre
III sing.
mūnĕrarētur
I plur.
mūnĕrarēmur
II plur.
mūnĕraremĭni
III plur.
mūnĕrarentur
PERFETTO
I sing.
muneratus, –a, –um sim
II sing.
muneratus, –a, –um sis
III sing.
muneratus, –a, –um sit
I plur.
munerati, –ae, –a simus
II plur.
munerati, –ae, –a sitis
III plur.
munerati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
muneratus, –a, –um essem
II sing.
muneratus, –a, –um esses
III sing.
muneratus, –a, –um esset
I plur.
munerati, –ae, –a essemus
II plur.
munerati, –ae, –a essetis
III plur.
munerati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
mūnĕrāre
II plur.
mūnĕramĭni
FUTURO
II sing.
mūnĕrātor
III sing.
mūnĕrātor
II plur.
–
III plur.
mūnĕrantor
INFINITO
PRESENTE
mūnĕrāri
PERFETTO
Singolare:
muneratus, –a, –um esse
Plurale:
munerati, –ae, –a esse
FUTURO
Singolare:
muneratūrūm, –am, –ūm esse
Plurale:
muneratūros, –as, –a esse
PARTICIPIO
PRESENTE
mūnĕrans, –antis
FUTURO
muneratūrūs, –a, –ūm
SUPINO
Attivo:
muneratum
Passivo:
muneratu
GERUNDIO
Genitivo:
mūnĕrandi
Dativo:
mūnĕrando
Accusativo:
mūnĕrandum
Ablativo:
mūnĕrando
GERUNDIVO
mūnĕrandus, –a, –um
mūnĕror v. tr. dep. I coniug.
---CACHE---
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android