invŏcor - Diatesi passiva
(invŏco, invŏcas, invocavi, invocatum, invŏcāre)verbo transitivo I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
invŏcor
II sing.
invŏcāris, invŏcāre
III sing.
invŏcātur
I plur.
invŏcāmur
II plur.
invŏcamĭni
III plur.
invŏcantur
IMPERFETTO
I sing.
invŏcābar
II sing.
invŏcabāris, invŏcabāre
III sing.
invŏcabātur
I plur.
invŏcabāmur
II plur.
invŏcabamĭni
III plur.
invŏcabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
invŏcābor
II sing.
invŏcabĕris, invŏcabĕre
III sing.
invŏcabĭtur
I plur.
invŏcabĭmur
II plur.
invŏcabimĭni
III plur.
invŏcabuntur
PERFETTO
I sing.
invocatus, –a, –um sum
II sing.
invocatus, –a, –um es
III sing.
invocatus, –a, –um est
I plur.
invocati, –ae, –a sumus
II plur.
invocati, –ae, –a estis
III plur.
invocati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
invocatus, –a, –um eram
II sing.
invocatus, –a, –um eras
III sing.
invocatus, –a, –um erat
I plur.
invocati, –ae, –a eramus
II plur.
invocati, –ae, –a eratis
III plur.
invocati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
invocatus, –a, –um ero
II sing.
invocatus, –a, –um eris
III sing.
invocatus, –a, –um erit
I plur.
invocati, –ae, –a erimus
II plur.
invocati, –ae, –a eritis
III plur.
invocati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
invŏcer
II sing.
invŏcēris, invŏcēre
III sing.
invŏcētur
I plur.
invŏcēmur
II plur.
invŏcemĭni
III plur.
invŏcentur
IMPERFETTO
I sing.
invŏcārer
II sing.
invŏcarēris, invŏcarēre
III sing.
invŏcarētur
I plur.
invŏcarēmur
II plur.
invŏcaremĭni
III plur.
invŏcarentur
PERFETTO
I sing.
invocatus, –a, –um sim
II sing.
invocatus, –a, –um sis
III sing.
invocatus, –a, –um sit
I plur.
invocati, –ae, –a simus
II plur.
invocati, –ae, –a sitis
III plur.
invocati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
invocatus, –a, –um essem
II sing.
invocatus, –a, –um esses
III sing.
invocatus, –a, –um esset
I plur.
invocati, –ae, –a essemus
II plur.
invocati, –ae, –a essetis
III plur.
invocati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
invŏcāre
II plur.
invŏcamĭni
FUTURO
II sing.
invŏcātor
III sing.
invŏcātor
II plur.
–
III plur.
invŏcantor
PARTICIPIO
PERFETTO
invocatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
invŏcāri
PERFETTO
Singolare:
invocatus, –a, –um esse
Plurale:
invocati, –ae, –a esse
FUTURO
invocatum esse
GERUNDIVO
invŏcandus, –a, –um
SUPINO
invocatu
Vedi la forma attiva di questo lemma
invŏcor v. tr. I coniug.
---CACHE---
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android