impĕtror - Diatesi passiva

(impĕtro, impĕtras, impetravi, impetratum, impĕtrāre)

verbo transitivo I coniugazione

Vedi la traduzione di questo lemma



FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
impĕtror
II sing.
impĕtrāris, impĕtrāre
III sing.
impĕtrātur
I plur.
impĕtrāmur
II plur.
impĕtramĭni
III plur.
impĕtrantur
IMPERFETTO
I sing.
impĕtrābar
II sing.
impĕtrabāris, impĕtrabāre
III sing.
impĕtrabātur
I plur.
impĕtrabāmur
II plur.
impĕtrabamĭni
III plur.
impĕtrabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
impĕtrābor
II sing.
impĕtrabĕris, impĕtrabĕre
III sing.
impĕtrabĭtur
I plur.
impĕtrabĭmur
II plur.
impĕtrabimĭni
III plur.
impĕtrabuntur
PERFETTO
I sing.
impetratus, –a, –um sum
II sing.
impetratus, –a, –um es
III sing.
impetratus, –a, –um est
I plur.
impetrati, –ae, –a sumus
II plur.
impetrati, –ae, –a estis
III plur.
impetrati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
impetratus, –a, –um eram
II sing.
impetratus, –a, –um eras
III sing.
impetratus, –a, –um erat
I plur.
impetrati, –ae, –a eramus
II plur.
impetrati, –ae, –a eratis
III plur.
impetrati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
impetratus, –a, –um ero
II sing.
impetratus, –a, –um eris
III sing.
impetratus, –a, –um erit
I plur.
impetrati, –ae, –a erimus
II plur.
impetrati, –ae, –a eritis
III plur.
impetrati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
impĕtrer
II sing.
impĕtrēris, impĕtrēre
III sing.
impĕtrētur
I plur.
impĕtrēmur
II plur.
impĕtremĭni
III plur.
impĕtrentur
IMPERFETTO
I sing.
impĕtrārer
II sing.
impĕtrarēris, impĕtrarēre
III sing.
impĕtrarētur
I plur.
impĕtrarēmur
II plur.
impĕtraremĭni
III plur.
impĕtrarentur
PERFETTO
I sing.
impetratus, –a, –um sim
II sing.
impetratus, –a, –um sis
III sing.
impetratus, –a, –um sit
I plur.
impetrati, –ae, –a simus
II plur.
impetrati, –ae, –a sitis
III plur.
impetrati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
impetratus, –a, –um essem
II sing.
impetratus, –a, –um esses
III sing.
impetratus, –a, –um esset
I plur.
impetrati, –ae, –a essemus
II plur.
impetrati, –ae, –a essetis
III plur.
impetrati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
impĕtrāre
II plur.
impĕtramĭni
FUTURO
II sing.
impĕtrātor
III sing.
impĕtrātor
II plur.
III plur.
impĕtrantor
PARTICIPIO
PERFETTO
impetratus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
impĕtrāri
PERFETTO
Singolare:
impetratus, –a, –um esse
Plurale:
impetrati, –ae, –a esse
FUTURO
impetratum esse
GERUNDIVO
impĕtrandus, –a, –um
SUPINO
impetratu

Vedi la forma attiva di questo lemma




Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z



{{ID:IMPETROR100}}
---CACHE---