effŭtŭor - Diatesi passiva
(effŭtŭo, effŭtŭis, effutui, effututum, effŭtŭĕre)verbo transitivo III coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
effŭtŭor
II sing.
effŭtŭĕris, effŭtŭĕre
III sing.
effŭtŭĭtur
I plur.
effŭtŭĭmur
II plur.
effŭtŭimĭni
III plur.
effŭtŭuntur
IMPERFETTO
I sing.
effŭtŭēbar
II sing.
effŭtŭebāris, effŭtŭebāre
III sing.
effŭtŭebātur
I plur.
effŭtŭebāmur
II plur.
effŭtŭebamĭni
III plur.
effŭtŭebantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
effŭtŭar
II sing.
effŭtŭēris, effŭtŭēre
III sing.
effŭtŭētur
I plur.
effŭtŭēmur
II plur.
effŭtŭemĭni
III plur.
effŭtŭentur
PERFETTO
I sing.
effututus, –a, –um sum
II sing.
effututus, –a, –um es
III sing.
effututus, –a, –um est
I plur.
effututi, –ae, –a sumus
II plur.
effututi, –ae, –a estis
III plur.
effututi, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
effututus, –a, –um eram
II sing.
effututus, –a, –um eras
III sing.
effututus, –a, –um erat
I plur.
effututi, –ae, –a eramus
II plur.
effututi, –ae, –a eratis
III plur.
effututi, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
effututus, –a, –um ero
II sing.
effututus, –a, –um eris
III sing.
effututus, –a, –um erit
I plur.
effututi, –ae, –a erimus
II plur.
effututi, –ae, –a eritis
III plur.
effututi, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
effŭtŭar
II sing.
effŭtŭāris, effŭtŭāre
III sing.
effŭtŭātur
I plur.
effŭtŭāmur
II plur.
effŭtŭamĭni
III plur.
effŭtŭantur
IMPERFETTO
I sing.
effŭtŭĕrer
II sing.
effŭtŭerēris, effŭtŭerēre
III sing.
effŭtŭerētur
I plur.
effŭtŭerēmur
II plur.
effŭtŭeremĭni
III plur.
effŭtŭerentur
PERFETTO
I sing.
effututus, –a, –um sim
II sing.
effututus, –a, –um sis
III sing.
effututus, –a, –um sit
I plur.
effututi, –ae, –a simus
II plur.
effututi, –ae, –a sitis
III plur.
effututi, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
effututus, –a, –um essem
II sing.
effututus, –a, –um esses
III sing.
effututus, –a, –um esset
I plur.
effututi, –ae, –a essemus
II plur.
effututi, –ae, –a essetis
III plur.
effututi, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
effŭtŭĕre
II plur.
effŭtŭimĭni
FUTURO
II sing.
effŭtŭĭtor
III sing.
effŭtŭĭtor
II plur.
–
III plur.
effŭtŭuntor
PARTICIPIO
PERFETTO
effututus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
effŭtŭi
PERFETTO
Singolare:
effututus, –a, –um esse
Plurale:
effututi, –ae, –a esse
FUTURO
effututum esse
GERUNDIVO
effŭtŭendus, –a, –um
SUPINO
effututu
Vedi la forma attiva di questo lemma
effŭtŭor v. tr. III coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android