dispellor - Diatesi passiva
(dispello, dispellis, dispuli, dispulsum, dispellĕre)verbo transitivo III coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
dispellor
II sing.
dispellĕris, dispellĕre
III sing.
dispellĭtur
I plur.
dispellĭmur
II plur.
dispellimĭni
III plur.
dispelluntur
IMPERFETTO
I sing.
dispellēbar
II sing.
dispellebāris, dispellebāre
III sing.
dispellebātur
I plur.
dispellebāmur
II plur.
dispellebamĭni
III plur.
dispellebantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
dispellar
II sing.
dispellēris, dispellēre
III sing.
dispellētur
I plur.
dispellēmur
II plur.
dispellemĭni
III plur.
dispellentur
PERFETTO
I sing.
dispulsus, –a, –um sum
II sing.
dispulsus, –a, –um es
III sing.
dispulsus, –a, –um est
I plur.
dispulsi, –ae, –a sumus
II plur.
dispulsi, –ae, –a estis
III plur.
dispulsi, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
dispulsus, –a, –um eram
II sing.
dispulsus, –a, –um eras
III sing.
dispulsus, –a, –um erat
I plur.
dispulsi, –ae, –a eramus
II plur.
dispulsi, –ae, –a eratis
III plur.
dispulsi, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
dispulsus, –a, –um ero
II sing.
dispulsus, –a, –um eris
III sing.
dispulsus, –a, –um erit
I plur.
dispulsi, –ae, –a erimus
II plur.
dispulsi, –ae, –a eritis
III plur.
dispulsi, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
dispellar
II sing.
dispellāris, dispellāre
III sing.
dispellātur
I plur.
dispellāmur
II plur.
dispellamĭni
III plur.
dispellantur
IMPERFETTO
I sing.
dispellĕrer
II sing.
dispellerēris, dispellerēre
III sing.
dispellerētur
I plur.
dispellerēmur
II plur.
dispelleremĭni
III plur.
dispellerentur
PERFETTO
I sing.
dispulsus, –a, –um sim
II sing.
dispulsus, –a, –um sis
III sing.
dispulsus, –a, –um sit
I plur.
dispulsi, –ae, –a simus
II plur.
dispulsi, –ae, –a sitis
III plur.
dispulsi, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
dispulsus, –a, –um essem
II sing.
dispulsus, –a, –um esses
III sing.
dispulsus, –a, –um esset
I plur.
dispulsi, –ae, –a essemus
II plur.
dispulsi, –ae, –a essetis
III plur.
dispulsi, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
dispellĕre
II plur.
dispellimĭni
FUTURO
II sing.
dispellĭtor
III sing.
dispellĭtor
II plur.
–
III plur.
dispelluntor
PARTICIPIO
PERFETTO
dispulsus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
dispelli
PERFETTO
Singolare:
dispulsus, –a, –um esse
Plurale:
dispulsi, –ae, –a esse
FUTURO
dispulsum esse
GERUNDIVO
dispellendus, –a, –um
SUPINO
dispulsu
Vedi la forma attiva di questo lemma
dispellor v. tr. III coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android