dēsolvor - Diatesi passiva
(dēsolvo, dēsolvis, desolutum, dēsolvĕre)verbo transitivo III coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
dēsolvor
II sing.
dēsolvĕris, dēsolvĕre
III sing.
dēsolvĭtur
I plur.
dēsolvĭmur
II plur.
dēsolvimĭni
III plur.
dēsolvuntur
IMPERFETTO
I sing.
dēsolvēbar
II sing.
dēsolvebāris, dēsolvebāre
III sing.
dēsolvebātur
I plur.
dēsolvebāmur
II plur.
dēsolvebamĭni
III plur.
dēsolvebantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
dēsolvar
II sing.
dēsolvēris, dēsolvēre
III sing.
dēsolvētur
I plur.
dēsolvēmur
II plur.
dēsolvemĭni
III plur.
dēsolventur
PERFETTO
I sing.
desolutus, –a, –um sum
II sing.
desolutus, –a, –um es
III sing.
desolutus, –a, –um est
I plur.
desoluti, –ae, –a sumus
II plur.
desoluti, –ae, –a estis
III plur.
desoluti, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
desolutus, –a, –um eram
II sing.
desolutus, –a, –um eras
III sing.
desolutus, –a, –um erat
I plur.
desoluti, –ae, –a eramus
II plur.
desoluti, –ae, –a eratis
III plur.
desoluti, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
desolutus, –a, –um ero
II sing.
desolutus, –a, –um eris
III sing.
desolutus, –a, –um erit
I plur.
desoluti, –ae, –a erimus
II plur.
desoluti, –ae, –a eritis
III plur.
desoluti, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
dēsolvar
II sing.
dēsolvāris, dēsolvāre
III sing.
dēsolvātur
I plur.
dēsolvāmur
II plur.
dēsolvamĭni
III plur.
dēsolvantur
IMPERFETTO
I sing.
dēsolvĕrer
II sing.
dēsolverēris, dēsolverēre
III sing.
dēsolverētur
I plur.
dēsolverēmur
II plur.
dēsolveremĭni
III plur.
dēsolverentur
PERFETTO
I sing.
desolutus, –a, –um sim
II sing.
desolutus, –a, –um sis
III sing.
desolutus, –a, –um sit
I plur.
desoluti, –ae, –a simus
II plur.
desoluti, –ae, –a sitis
III plur.
desoluti, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
desolutus, –a, –um essem
II sing.
desolutus, –a, –um esses
III sing.
desolutus, –a, –um esset
I plur.
desoluti, –ae, –a essemus
II plur.
desoluti, –ae, –a essetis
III plur.
desoluti, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
dēsolvĕre
II plur.
dēsolvimĭni
FUTURO
II sing.
dēsolvĭtor
III sing.
dēsolvĭtor
II plur.
–
III plur.
dēsolvuntor
PARTICIPIO
PERFETTO
desolutus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
dēsolvi
PERFETTO
Singolare:
desolutus, –a, –um esse
Plurale:
desoluti, –ae, –a esse
FUTURO
desolutum esse
GERUNDIVO
dēsolvendus, –a, –um
SUPINO
desolutu
Vedi la forma attiva di questo lemma
dēsolvor v. tr. III coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android