conlĭnor - Diatesi passiva
(conlĭno, conlĭnis, conlevi, conlitum, conlĭnĕre)verbo transitivo III coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
conlĭnor
II sing.
conlĭnĕris, conlĭnĕre
III sing.
conlĭnĭtur
I plur.
conlĭnĭmur
II plur.
conlĭnimĭni
III plur.
conlĭnuntur
IMPERFETTO
I sing.
conlĭnēbar
II sing.
conlĭnebāris, conlĭnebāre
III sing.
conlĭnebātur
I plur.
conlĭnebāmur
II plur.
conlĭnebamĭni
III plur.
conlĭnebantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
conlĭnar
II sing.
conlĭnēris, conlĭnēre
III sing.
conlĭnētur
I plur.
conlĭnēmur
II plur.
conlĭnemĭni
III plur.
conlĭnentur
PERFETTO
I sing.
conlitus, –a, –um sum
II sing.
conlitus, –a, –um es
III sing.
conlitus, –a, –um est
I plur.
conliti, –ae, –a sumus
II plur.
conliti, –ae, –a estis
III plur.
conliti, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
conlitus, –a, –um eram
II sing.
conlitus, –a, –um eras
III sing.
conlitus, –a, –um erat
I plur.
conliti, –ae, –a eramus
II plur.
conliti, –ae, –a eratis
III plur.
conliti, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
conlitus, –a, –um ero
II sing.
conlitus, –a, –um eris
III sing.
conlitus, –a, –um erit
I plur.
conliti, –ae, –a erimus
II plur.
conliti, –ae, –a eritis
III plur.
conliti, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
conlĭnar
II sing.
conlĭnāris, conlĭnāre
III sing.
conlĭnātur
I plur.
conlĭnāmur
II plur.
conlĭnamĭni
III plur.
conlĭnantur
IMPERFETTO
I sing.
conlĭnĕrer
II sing.
conlĭnerēris, conlĭnerēre
III sing.
conlĭnerētur
I plur.
conlĭnerēmur
II plur.
conlĭneremĭni
III plur.
conlĭnerentur
PERFETTO
I sing.
conlitus, –a, –um sim
II sing.
conlitus, –a, –um sis
III sing.
conlitus, –a, –um sit
I plur.
conliti, –ae, –a simus
II plur.
conliti, –ae, –a sitis
III plur.
conliti, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
conlitus, –a, –um essem
II sing.
conlitus, –a, –um esses
III sing.
conlitus, –a, –um esset
I plur.
conliti, –ae, –a essemus
II plur.
conliti, –ae, –a essetis
III plur.
conliti, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
conlĭnĕre
II plur.
conlĭnimĭni
FUTURO
II sing.
conlĭnĭtor
III sing.
conlĭnĭtor
II plur.
–
III plur.
conlĭnuntor
PARTICIPIO
PERFETTO
conlitus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
conlĭni
PERFETTO
Singolare:
conlitus, –a, –um esse
Plurale:
conliti, –ae, –a esse
FUTURO
conlitum esse
GERUNDIVO
conlĭnendus, –a, –um
SUPINO
conlitu
Vedi la forma attiva di questo lemma
conlĭnor v. tr. III coniug.
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android